В этой группе, как нигде, ощущается необычность, некая двойственность состава, с одной стороны, тяготеющий к усложненной интеллектуальной музыке в духе Намысловского пианист и лидер Владислав Сендецкий, которого можно было услышать в первом составе революционного проекта «Экстра Бол», с другой же – «свингеры»-саксофонисты Яремко и Мискевич, ну и в музыке тоже получается некий, как говорит один мой юный друг, «коктейль», даже не знаю, будет ли вам интересно, но фрагмент пьесы «Ясное дело, муравей…» стоит послушать, а там сами решайте, что к чему. Кстати, на барабанах играет Марек Стах – в 2005 году мы видели его в Пскове вместе с Томашем Шукальским – А.К.

Side A

1. PRYMKA 8'20

Lead Scor (H. Miśkiewicz)

2. BALLADA NA WIOSNĘ 6'45

The Spring Ballad (W. Sendecki)

3. SZIPSON 4'05 (W. Sendecki)

Side B

1.MRÓWKA, JAK WIEMY... 12'10

Ań Ant, As We Know... (Z. Jaremko)

2. NALEŻY SIĘ WYKUPIĆ 9'00

One Must Pay Ransom (W. Sendecki)

WŁADYSŁAW SENDECKI-piano, electric piano, polymoog, Arp Omni

ZBIGNIEW JAREMKO-soprano saxophone, tenor saxophone

HENRYK MISKIEWICZ-soprano saxophone, alto saxophone

WITOLD SZCZUREK - bass, violoncello

MAREK STACH – drums

JÓZEF GAWRYCH (guest) – percussion

MAREK BILINSKI-setting up the color of keyboards

Recorded in Warsaw, September- November 1979

Zespół Sun Ship powstał w styczniu 1978 roku z inicjatywy Władysława Sendeckiego i Andrzeja Olejniczaka. Początkowo działał jako kwartet (W. Sendecki - p, el. p, A. Olejniczak - ts, M. Stach - dr, W. Szczurek - b; po kilku miesiącach A. Olejniczaka zastąpił Z. Jaremko - ss, ts), potem, w okresie trwania festiwalu Jazz Jamboree 78 stał się już pełnym kwintetem (do zespołu dołączył Henryk Miśkiewicz - ss, as). Jak dotąd, naj-owocniejszym dla SunShipu był rok 1979, kiedy to zarówno publiczność, jak i krytyka (doroczna nagroda Sekcji Publicystów PSJ za rok 1979) uznała zespół za jedną z czołowych formacji jazzowych w Polsce. Muzyka kwintetu wyrasta z dwu tradycji. Pierwsza - to centralny nurt klasyki jazzu nowoczesnego. Niezależnie od związków elementarnych w sensie muzycznym (harmonia, typ frazowania) Sun Ship nawiązuje do idei kwintetu, jako jednej z podstawowych formacji na długiej linii od Parkera aż do Hancocka (Parker-Silver-Adderley-Davis-Hancock N/.S.O.P). Druga tradycja to, najogólniej rzecz biorąc, jazz polski, zwłaszcza ta jego linia, którą określa twórczość Zbigniewa Namysłowskiego. Związki, jakie tu odnajdziemy dotyczyć będą nie tyle cech muzycznych (choć i one istnieją z natury rzeczy) ile określonego typu emocji, rzadko spotykanej u muzyków wywodzących się spoza naszego kręgu kulturowego. Na bazie tych źródeł muzycy Sun Shipu stworzyli swój własny styl, w którym szczególną rolę odgrywa sposób kształtowania formy. Przede wszystkim chodzi tu o dużą elastyczność, niekiedy nawet dowolność w traktowaniu poszczególnych elementów formy utworu jazzowego. Przyjęcie takiej konwencji umożliwiły muzykom zarówno ich indywidualne predyspozycje psychiczne i warsztatowe (celowo zestawiam tu tak odległe kategorie!), jak również założenia niektórych kompozycji. Przykład stanowić tu mogą choćby utwory Zbigniewa Jaremki (m.in. „Mrówka, jak wiemy..”) budowane z kilku pomysłów tematycznych, które wzajemnie się uzupełniając, mogą również pełnić rolę niezależną (w sensie rytmicznym, harmonicznym) i stawać się impulsem do tworzenia różnych (w nastroju, dynamice) improwizacji. Ta niezwykła „barwność”, zmienność, a co za tym idzie ogromna atrakcyjność utworów granych przez Sun Ship, to w dużej mierze zasługa trzech wybitnych muzyków tworzących filar kwintetu. Pianista Władysław Sendecki, muzyk o rzadko spotykanej wrażliwości harmonicznej, wszechstronny technik, obraca się w kręgu najlepszych wzorów współczesnej pianistyki jazzowej (Herbie Hancock, Chic Corea), choć nierzadko sięga do innych źródeł (m. in. reminiscencje klasyki muzycznej). Jego świetne kompozycje (m.in. „Należy się wykupić”, „Ballada na wiosnę”) zaskakują bogactwem pomysłów, zwięzłością rozwiązań rytmicznych, wewnętrzną dynamiką, nastrojem. Przykładem nieprzeciętnej inwencji melodycznej jest gra Henryka Miśkie-wicza. Budując szerokie, błyskotliwe frazy na sopranie czy alcie, Miśkiewicz - zwłaszcza w sytuacjach koncertowych - staje się głównym aktorem wydarzenia. Posiada dar natychmiastowego nawiązywania kontaktu ze słuchaczem przekonując go temperamentem, pięknym dźwiękiem instrumentu, klasycznym łukiem frazy. Zbigniew Jaremko to, w przeciwieństwie do Miśkiewicza i Sendeckiego, wrażliwość bardziej opanowana, emocja typu intelektualnego o dużym bagażu doświadczeń. Jego solą, to niekiedy żmudne, ryzykowne drążenie materiału dźwiękowego w stronę przekornej chromatyki, to powoływanie do życia nowych współbrzmień o trudnej lecz fascynującej konstrukcji. Marek Stach i Witold Szczurek należą do młodszej stażem generacji, dla której zetknięcie się w jednej formacji z Sendeckim, Jaremką i Miś-kiewiczem stanowi wielką przygodę. Bez ich udziału trudno było by wyobrazić sobie Sun Ship przełomu lat 1979/80, ich z kolei gra imponuje spontanicznością, dynamizmem i rzetelnym przygotowaniem warsztatowym.

Płyta, którą dostajemy do re i, powstała w studio, w atmosferze sterylnej dźwiękowo, co nie zawsze odpowiada estetyczno-emocjonal-nym wymaganiom jazzu. Jej wartość to głównie obraz Sun Shipu bardziej kameralny, skupiony, „intelektualny”, ale z pewnością mniej dynamiczny. Dlatego warto muzykę zarejestrowaną na płycie porównać z muzyką wykonywaną przez zespół na koncertach. Warto porównać te różne sytuacje artystyczne, które w sumie składają się na jedno z najciekawszych zjawisk naszego jazzu przełomu lat 1970/80, jakim jest Sun Ship.

The Sun Ship band was founded on January 1978 on the initiative of Władysław Sendecki and Andrzej Olejniczak. Originally it was a quartet (W. Sendecki - p, el.p, A. Olejniczak - ts, M. Stach - dr, W. Szczurek - b., after a few months A. Olejniczak was replaced by Z. Jaremko - ss, ts), during the Jazz Jamboree 78 it became a complete quintet (the group was joined by Henryk Miśkiewicz - ss, as). So far the most fruitful year for the Sun Sbip was 1979 when both the public and the critics (annual prize awarded by the Publicists’ Section of the Polish Jazz Association in 1979) considered the band to be a leading jazz formation in this country.

The quintet’s musie is rooted in two traditions. The first is the main current of modern jazz classicism. Apart from elementary musical connections (harmony, type of phrasing) the Sun Ship takes up the idea of quintet as being one of the basie formations in the long linę from Parker to Hancock (Parker - Silver - Adderley - Davis - Hancock V.S.O.P.). The second tradition is, generally speaking, Polish jazz, especially the line determined by Zbigniew Namysłowski’s music. In this case the connections have to do not so much with musical features (although these naturally do exist) as with a kind of emotion rarely to be found with musicians belon -ging to a non-Polish cultural sphere.

On the basis of these sources the Sun Ship musicians have created their own style in which a special role is assigned to form. With them it is very flexible, sometimes even completely unrestricted in thetreatmentof ajazz number. This approach was assumed as a result of the musicians’ individual predispositions and of their training (l am putting together these two different categories intentionally), as well as of the nature of some of the compositions. Pieces by Zbigniew Jaremko (among others “An ant, as we know...”) may be an example in this respect, being made up of a number of themes which while completing one another can also play an independent role (in rhythm and harmony) and give an impulse to creating all sorts of improvisations (different in mood and dynamics). This “colourfulness”, variability and therefore attractiveness of Sun Ship’s numbers is largely due to the three outstanding musicians constituting the quintet’s pillar. The pianist, Władysław Sendecki, a musician of a rare harmonic sensibility, an all-round technician, is basing himself on the best models of con-temporary piano jazz playing (Herbie Hancock, Chick Corea), while also making sometimes use ofother sources (e.g. reminiscences of classical musie). His excellent compositions (e.g. “One must pay ransom”, “The spring ballad”) are noted for their wealth of ideas, rhythmic conciseness, dynamie drive, atmosphere. Then there is the playing of Henryk Miśkiewicz, an example of melodic inventiveness. Building broad, brilliant phrases on the soprano or alto Miśkiewicz becomes - especially at concerts - the principle actor of the event. He has the gift of establishing an imme-diate contact with the audience, winning it with his temperament, beautiful instrumental tone, classical curving of phrases. As for Zbigniew Jaremko his sensibility, by contrast to that of Miśkiewicz and Sendecki, is more controlled, his emotion being more of an intellectual type, backed by vast experience. His solos arę sometimes painstaking, risky probings into the sound materiał tending towards bold chromaticism, or a creation of new consonances of a fascinating structure.

Marek Stach and Witold Szczurek belong to a more recent generation for whom partnering Sendecki, Jaremko and Miśkiewicz means a big adventure. Without their participation one could hardly think of the Sun Ship of the years 79/80. Their impressive playing is characterized by spontaneity, energy, and professional skill.

This disc was recorded in the studio, in an acoustically sterile atmosphere, which does not always fulfil the aesthetical and emotional requirements of jazz. So the image it gives of the Sun Ship is on it more chamber-like, con-centrated, “intellectual”, and certainly less dynamic one. That is why one should compare their music on this record with that by them in a concert—hall; both create different artistic situations which add up to one of the most interesting phenomena in Polish jazz of the late 70s and 80s-the Sun Ship band.

Transl. L Wiewiórkowski