Breakout Karate

Следующий, пятый альбом, опять без Миры Кубасиньской, альбом несколько недооценен слушателями – все ждали продолжения «Блюза», а музыка, между тем, эволюционировала куда-то в сторону лирики и национальных корней, и если в плане содержания альбом "Блюз" был психоделической поэмой о любви, то "Карате" - это тоже поэма, но о борьбе за выживание во враждебном мире "города", в общем, борьба даже не в смысле "сражения", а в понимании хипповом, как бегство, или, говоря научным языком, "эскапизм". Кому нужны тексты песен с моими подстрочниками, то это находится здесь. Теперь-то я понимаю, что это шедевр, но приходит ( и доходит) не все сразу, любимая моя песня – «Река детства», как там они поют, «Оставил я тебя, река, в давние дни, но дай мне набрать твоей воды в ладони хоть один лишь раз», однако, ностальгия, блин – старею! Польский текст и мой подстрочник этой песни здесь, внизу - аннотация с "винилового" переиздния 80-х годов – А.К.

LP: Muza XL/SXL 0858 – 1972

1. Daję ci próg
2. Takie moje miasto jest
3. Nocą puka ktoś
4. Powiedzmy to
5. Rzeka dzieciństwa
6. Jest gdzieś taki dom
7. Śliska dzisiaj droga
8. Zaprowadzić ciebie muszę tam
9. Karate
Tadeusz Nalepa — gitara, śpiew
Tadeusz Trzciński — harmonijka ustna
Jerzy Goleniewski — gitara basowa
Józef Hajdasz — perkusja
Mira Kubasińska — marakasy
Muzyka: Tadeusz Nalepa
Słowa: Bogdan Loebl

Po płytach „Na drugim brzegu tęczy", „70A" i „Blues", solowej doczekała się Mira Kubasińska. Longplay „Mira" nie zachwycił krytyków muzycznych, nie uzyskał też wysokich notowań u melomanów. Kontynuacją płyty „Blues" miał być longplay „Karate" — SXL 0858 — zrealizowany 8 marca 1972 roku, już bez Dariusza Kozakiewicza. Zdecydowanie gorzej zagrany i nagrany, zdaniem Tadeusza Nalepy „za delikatny i za bardzo przemyślany" ustępował pod względem muzycznym płytom „Na drugim brzegu tęczy" i „Blues", choć znalazły się na nim interesujące utwory. „Nocą puka ktoś" i „Jest gdzieś taki dom". Ze względu na nie warto tę płytę przypomnieć. Ale nie tylko... Interesujące i wielce pouczające były bluespwe doświadczenia Tadeusza Nalepy i Bogdana Loebla, ich artystyczne sukcesy i porażki. Żeby je poznać i zrozumieć, trzeba posłuchać i tej płyty...

Breakout działał do roku 1980, nagrywając kolejne płyty, koncertując w kraju i za granicą. Jak każdy

zespół miał swoje lata tłuste i chude. Zawsze był jednak synonimem nowoczesności w polskiej muzyce rockowej. Właściwie był pierwszym polskim zespołem stricte rockowym. Psychedeliczny, jazzujący i bluesowy nie stronił od artystycznych eksperymentów. Ważne, że je podejmował w imię postępu w polskiej muzyce młodzieżowej. Pozostał w pamięci słuchaczy, tych pierwszych i tych ostatnich, jako zespół bluesowy. Tadeusz Nalepa: Z. prawdziwym bluesem po raz pierwszy zetknąłem się po polskim tournśe Animalsów, z którymi grali Polanie. Piotrek Puławski dostał od Er/ca Burdona komplet taśm z bluesami, wszystko to, czego ten słuchał dniami i nocami, na czym się uczył. Zabraliśmy te taśmy na wspólną trasę koncertową i słuchaliśmy, słuchaliśmy, słuchaliśmy...

Bluesowy Breakout! Przed słuchaniem tej i dwóch poprzednich płyt wydanych w serii „Z archiwum polskiego beatu" sięgnijmy po jedną z licznych definicji bluesa, choćby tę autorstwa Madeleine Gautier: „blues jest zarazem stanem duszy i formą muzyczną, feelin' blues oznacza dziwne odczucie czegoś najsłodszego i najbardziej gwałtownego, równie pełnego rozpaczy jak żarliwości..."