Вот в этом седьмом альбоме наконец-то одновременно фигурируют оба солиста, и Мира, и Тадеуш, впервые появляются клавиши и некая «современность» звучания, но что-то неуловимое, бывшее раньше, и так остро ощущавшееся, все-таки исчезает, наверное, это издержки той самой «современности», короче говоря, альбом несколько показушный по сравнению с предыдущим, но – это лишь мое частное и честное мнение, сами послушайте, ну хотя бы для начала первую песню – А.К.

LP: Muza SX 1300 - 1976

1. Taki wiatr
2. Słuchaj rytmu
3. W pochodzie codziennośc
4. Biel
5. Chciałabym być słońcem
6. Gdzie mnie wiodą
7. Co to za człowiek
8. Zabierz smutek

Muzyka: Tadeusz Nalepa
Słowa: Bogdan Loebl

Tadeusz Nalepa - kier. обзоры судебной практики . недорогая экокожа обзоры muz., git. elektr.. git. akust., śpiew
Mira Kubasińska - śpiew
Bogdan Lewandowski — org. Hammonda, fortepian, moog, fort. Fendera
Zbigniew Wypych - git. basowa
Andrzej Tylec – perkusja

Po dłuższej przerwie Breakout powrócił w nowym składzie i z nową
koncepcją grania. To już nie jest blues. Za wyjątkiem dwóch prostych piosenek
śpiewanych przez Mirę album wypełniają długie, rozbudowane kompozycje
pełne świetnych improwizacji. Zaryzykuję twierdzenie, że to prawie rock
progresywny oparty na bluesrocku. Tadeusz Nalepa błyszczy na tym albumie, zarówno jako
autor znakomitych kompozycji, jak i dojrzały gitarzysta. Nie ma innej takiej płyty, na
której Nalepa użył tylu różnorodnych brzmień gitarowych. Nowe twarze
w zespole czyli sekcja rytmiczna Andrzej Tylec i Zbigniew Wypych wnoszą dużo dobrego,
funkowego klimatu. Najwięcej jednak za zmianę brzmienia jest odpowiedzialny inny, nowy
członek zespołu, Bogdan Lewandowski, pianista. Jego sola są porywające i
inteligentne, doskonale ubarwiają muzykę.

Rozpoczynający album "Taki wiatr" pełen jest swobodnych improwizacji Nalepy i Lewandowskiego,
dla których ramą jest transowy, funkowy rytm. Wspaniałym utworem jest "Słuchaj
rytmu" oparty na melodyjnym motywie prowadzonym przez Lewandowskiego na pianinie elektrycznym.
Rewelacyjna gra Nalepy i kończące utwór solo Lewandowskiego. Następująca
po nim doskonała kompozycja "W pochodzie codzienności" to ponad 7-minutowy, rozbudowany
utwór zaczynający się łagodnie, by później zaskoczyć ostrym,
hardrockowym riffem gitary w refrenie. Kolejne świetne solo gra tu Nalepa.

Kolejne dwie pozycje to proste i niestety nijakie piosenki śpiewane przez Mirę, pasujące
raczej do jej solowego albumu "MIRA". Rzadko kiedy ich słucham. Gdyby nie te dwa kawałki
oceniłbym "NOL" na pięć gwiazdek.

Następny dobry kawałek to śpiewany przez Mirę dynamiczny "Gdzie mnie wiodą".
Oczywiście pełno tu zmian nastroju i doskonałe solo Tadeusza Nalepy. Tym, którzy
znają Ten Years After może się kojarzyć z numerem "Oh yeah" z płyty "WATT".
Zaraz potem następny cudowny utwór czyli "Co to za człowiek", także śpiewany
przez Mirę. I znowu kolejna doskonała solówka i świetny, gorzki tekst.
Album kończy długi blues "Zabierz smutek", w którym Nalepa popisuje się
rewelacyjnym brzmieniem gitary.

Reasumując, na osiem utworów aż sześć to czystej wody diamenty, pełne
swobodnych improwizacji, ładnych melodii i barwnych akordów. Polecam nie tylko fanom
bluesa.