я думаю, что в ѕольше побывали хот¤ бы по разу почти все главные европейские джазмены, еще бы, ведь Ђпольские легендарные составы играют по своему не хуже, чем хоть Ќовом ќрлеанеї и т.п., как бы там ни было, но кое-что задокументировно, в 1977 году, трубач ¬айлд Ѕилл ƒэвисон, уже по возрасту (74!) почти и не играющий на своем непростом инструменте, продирижировал традиционной программой в исполнении группы Ђќлд “аймерсї. ќп¤ть ’енрик ћаевский! Ц ј. .

Side A

1. FEETGETY FEE (Shyelds, Edvards, Ragas, La Rocca)

2. l CANT GIVE YOU ANYTHING BUT LOVE (McHugh, Fields)

3. BEALE STREET BLUES (Handy)

4. IТM CONFESSINТ (Neilburg, Daugherty, Reynolds

5. RUNNING WILD (Gray, Wood, Gibbs)

Sige B

1. CHIINA BќY (Wmfree, Boutelje)

2. SUGAR (Pinkard, Mitchell, Alexander)

3. RIVERBOATS HUFFLE (Carmichael, Voynow, Mills)

4. LOUISIANA (Razaf. Schafer. Johnson)

HENRYK M AJEWSKI-tp,

ZBIGNIEW KONOPCZYNSKi -tb,

JANUSZ KWIECIEŃ -cl,

TOMASZ OCHALSKI - p

JERZY STAWARZ - b,

HENRYK STEFAŃSKI - bj, g;

TADEUSZ FEDEROWSKI - dr,

RYSZARD LIPIEC- c (A-5, B-1),

WILD BILL DAVISON Ц co

Dobrze się siato, ze wsroa odwiedzają cych ostatnio Europę Дstarych mistrzów znalazł się także William ДWild BiliФ Daviso Pozwoliło to plejadzie czołowych europe skich tradycjonalistów na konfrontacji tego co grają z kimś kto należy do twórcóv muzyki określanej jako ДdixielandФ, ДClii cagoФ czy Дstyl condonowskiФ - mniejsz o definicję. Davison, który jest znany z tego że lubi grać i nagrywać z przypadkowym grupami (stawia jeden warunek: musza ti być dobrzy muzycy) nagrał w ostatnich la łach ponad setkę płyt z Europejczykami. Obecność Davisona jest w tych nagraniacl zawsze słyszalna nawet gdy sam mistrz ni gra inni grają z reguły najlepiej jak potra fia; dotyczy to zarówno solistów jak i całyc zespołów, l tak też jest w przypadku tej płytТ Charakterystyczne brzmienie, zmiennoś nastrojów i precyzja ДOld TimersówФ został wyeksponowane dzięki niezawodnemu wy czuciu Davisona, który nie stara się by gwiazda, jest partnerem. Cała płyta ma co z nastroju jam session. ДWild BiliФ dzieli sii z Henrykiem Majewskim solówkami a icl ДprzekomarzanieФ się jest w kilku przypad kach najwyższej jazzowej marki (np. w Ri verboat Shuffle). W grze ДTimersówФujawn się bardzo specyficzny, a niestety rzadk u nas słyszany ДamerykańskiФ driue. Z Dav sonem inaczej grać się nie da. Pochwali-zatem należy sekcję rytmiczną za ten świni leadera za doskonale solówki i inteligentni aranże. Zbigniewa Konopczyńskiego z brookmeyerowskię niemal solówki w Beal Street Blues i Sugar, Guglowskiego za sma i elegancję a ДWilda BillaФ Davisona za te że do nas zawitał a dzięki tej płycie zagość u nas w domach.

Mimo swoich 74 lat jest muzykiem nad zwyczaj aktywnym. Dlaczego? Ponieważ jak sam mówi: ДLubię grać jazz a prze całe życie robiłem to co lubięФ. Bechet po wiedział kiedyś: ДJazz to nie jest rodzć muzyki, to styl życiaФ, l ДWild BiliФ to udo wadnia. W jego grze można usłyszeć jedne cześnie liryzm i zadziorność, eksplozje w górnych rejestrach i gniewne Дgrowle w dole, ekspansywne frazowanie i melo-dyjność. .Wszystko to składa się na obraz muzyki bardzo osobistej, stanowiącej odbi cię jego niespokojnego a jednocześni łagodnego i jakże bardzo męskiego cha rakteru.

It is a good thing that among the Уold mastersФ visiting recently Europe there has also been William УWild BillФ Davison. The leading European traditionalists had thus an opportunity of confronting their playing with that of somebody who is one of the creators of the music described as УDixie LandФ, УChicagoФ or УCondonТs styleФ though its name does not matter. Davison, who is known for his readiness to play and record with fortuitous bands (on the condition they are good musicians), has madę in recent years over one hundred records with Europeans.

The presence of Davison can always be he≠ar d in these recordings, even if he himself does not play - others are trying to play at their best, both the soloists and groups as a whole. This must be said also of this re-cording.

The characteristic sound, changing moods and precision of the УOld TimersФ are here fully exhibited owing to the unfailing sense of Davison who isТ not trying to be a star, being simply a partner. There is indeed an air of jam session about this record. УWild BillФ is sharing the solos with

Henryk Majewski and their УexchangesФ are in some cases of the highest jazz order (e.g. in the River-boat Shuffle). A truly American drive, a rare quality alas with our bands, has this time manifested itself in the УTimersФ playing. Indeed it is impossible to play otherwise with Davison. So one must praise the rhythm section for their swing, the leader for his exceIlent solos and intelligent arrangements, Zbigniew Konopczyński for his almost Brookmeyerian solos in the Beale Street Blues and Sugar, Guglowski for his taste and elegance, and УWild BillФ Davison for his coming to us and, owing to this record, being present in our homes.

In spite of being seventy four he is still an extremely active musician. Why? Because, as he says himself Уl like playing jazz and l have always done in my life what l likeФ. Bechet said once: УJazz is not a kind of music, it is a style of lifeФ. And УWild BillФ has been demonstrating it. One can hear in his playing at once lyricism and perkiness, explosions in upper registers and angry growls at the bottom, expansive phrasing and melodiousness. Ali this contributes to making the music very personal, reflecting the playerТs character which is both restless and gentle, and how very virile.

Transl. L. Wiewiórkowski